Rozdwojenie jaźni, czyli inaczej osobowość mnoga. Jak sama nazwa wskazuje, przy tej chorobie dochodzi do powielenia osobowości w jednym człowieku. No, właśnie. I stąd moje pytane: czy persona, która choruje na to dysocjacyjne zaburzenie tożsamości, wciąż pozostaje… tylko jedna? Czy jednak osobowości w jednej osobie powinno traktować się osobno?…
Rozdwojenie jaźni – z angielskiego w skrócie DID, polega na wystąpieniu u jednej osoby przynajmniej dwóch osobowości, które przeważnie nie wiedzą o swoim współistnieniu. To jedyna choroba, która naprawdę mnie przeraża. Dlaczego? Osoba posiadająca osobowość naprzemienną jest czymś na kształt „banku” kompletnie różnych osób. Mogą one różnić się między sobą nie tylko jakimiś podstawowymi kwestiami, ale i posiadają odrębną tożsamość, wspomnienia. Co najciekawsze, mogą różnić się także inną płcią, ilorazem inteligencji, orientacją seksualną, alergiami, wiekiem, a nawet ostrością wzroku. Praca mózgu poszczególnych osobowości także może się między sobą różnić! Niesamowite, co potrafi zrobić ludzki mózg (???)…
Skoro mamy już omówione, czym jest osobowość mnoga, mogę przejść do moich rozważań z tytułu tego artykułu. Jak to jest: traktować takiego pacjenta jak jedną osobę, czy jednak jako wiele?…
Za tym, aby traktować tę osobę jako jedną jedyną, przemawia argument, że mimo wszystko to jedno ciało i, przede wszystkim chyba, jeden mózg. Wszystko to, co się dzieje, dzieje się w obrębie jednego organizmu. Nasz wzrok widzi tylko jednego człowieka, jedną jednostkę. Wygląd tej osoby nie zmienia się diametralnie – oczywiście, może sobie zrobić makijaż lub nie, ale rysy twarzy, wzrost, waga… Pozostają niezmienne.
Z kolei argumentem mówiącym nam, że to jednak wiele osób, jest fakt, że faktycznie są one zupełnie inne. Tak jak w opisie choroby pisałam, osobowości te różnią się kompletnie wszystkim, nawet poglądami, czy wspomnieniami.
Nie wiem, naprawdę nie wiem jak do tego podejść. Chyba jednak bardziej trafia do mnie przekonanie, że to więcej niż jedna osoba i że wszystkie osobowości trzeba traktować jednostkowo. Z drugiej jednak strony wiem, że to przecież choroba… Trudny temat, którego chyba jednak nie da się jednoznacznie opisać. Wydaje mi się, że każdy z nas sam musi postanowić, jak traktować taką osobę. Albo osoby.
Tutaj dostępny jest krótki film, o człowieku nazwiskiem Billy Milligan. Człowieku, z dwudziestoma czterema osobowościami. Polecam obejrzeć!
Tutaj z kolei link do internetowego testu na osobowość mnogą.
Sfinansowano przez Narodowy Instytut Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego ze środków Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018 – 2030.
Naszym zdaniem powinno się słuchać, co preferują konkretne osoby z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości, i zgodnie z tym się do nich zwracać. Niektóre funkcjonują tylko jako wiele osobowości i innym obojętnie, jak się do nich mówi, ale największa część społeczności nienawidzi określenia „osobowości”. Dlatego bardzo cieszymy się, że bardziej przemawia do ciebie traktowanie nas jako osobnych jednostek. To boli, kiedy tak wiele osób odmawia nam prawa do bycia nazywanymi osobami tylko dlatego, że nie posiadamy oddzielnych ciał (zwłaszcza kiedy sam fakt nieposiadania swojego własnego ciała jest dla wielu dosyć bolesny). Bo widzą tylko jedną jednostkę. Wolą obstawać przy swoim pojmowaniu świata, zamiast zdobyć się na pokazanie nam, że nasze zdanie się dla nich jakkolwiek liczy.
Nie trzeba się nas bać. Jesteśmy jak grupa osób na zmianę sterująca tym samym biologicznym robotem. Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości najczęściej powstaje w wyniku bardzo traumatycznego dzieciństwa – mózg zaczyna dzielić świadomość, żeby przeżyć. Według nas to bardziej mechanizm obronny, niż choroba, nawet jeżeli życie z tym potrafi być piekłem.
I tak przy okazji, podlinkowany test to test na typ osobowości – introwertyczna czy ekstrawertyczna, asertywna czy niespokojna itd. Test na dysocjacyjne zaburzenie tożsamości można znaleźć tutaj: https://przewodnikpomnogosci.pl/materialy/dysocjacyjne-zaburzenie-tozsamosci-test