Organizacja Narodów Zjednoczonych po raz 13. odpowiedzialna była za konferencję z okazji Światowego Dnia Zespołu Downa.
Event odbył się w Nowym Jorku. Nasz kraj reprezentował podczas tego wydarzenia Andrzej Stolarek, mieszkaniec Tczewa oraz podopieczny Polskiego Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych Intelektualnie (PSONI).
Przypadający w trzecim tygodniu marca Światowy Dzień Zespołu Downa to szansa, by dowiedzieć się więcej o trisomii 21 chromosomu i życiu osób ją posiadających. Konferencja organizowana przez ONZ ma ogólnoświatowy oddźwięk. Swoje wystąpienia mieliniepełnosprawni zaproszeni z każdego zakątka naszej planety.
Andrzej Stolarek, mieszkaniec Tczewa, uczestnik miejscowych Warsztatów Terapii Zajęciowej i podopieczny Polskiego Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych Intelektualnie jest przykładem osoby, która żyje aktywnie wraz ze swoją niepełnosprawnością i przezwycięża własne ograniczenia.
Jego pasją są: kino, fotografia, muzyka, multimedia. Jest redaktorem radia internetowego, w którym działa Poradnia Samopomocy. Na swoim koncie ma też udział w paru projektach na skalę międzynarodową.
W Nowym Jorku z Andrzejem Stolarkiem pojawiła się Edyta Górska, muzykoterapeutka PSONI i zarazem tłumaczka.
Andrzej Stolarek podczas wystąpienia na konferencji w Nowym Jorku opowiedział o swoich doświadczeniach z pobytu w szpitalu. Mówił o przejściu operacji i o stresie. Ogólnie pochwalił warunki. Miał osobny pokój, mógł z nim przebywać tata. Dobrze ocenił zaangażowanie medyków oraz pielęgniarek.
– Od dziecka chodziłem do Centrum Aktywności. Miałem rozmaite zajęcia, wszystko dla polepszenia mojej sprawności fizycznej i umysłowej. Były turnusy rehabilitacyjne – mówił Andrzej Stolarek.
Jak zatem brzmi motto Andrzeja Stolarka o równości i dostępie do opieki zdrowotnej?
– Wszyscy ludzie zasługują na równy dostęp do opieki zdrowotnej, niezależnie od statusu społecznego, narodowości, języka i zamożności. Bez dyskryminacji ze względu na różnice – komentował Andrzej Stolarek.
W czasie konferencji krótko scharakteryzowano stan polskiej służby zdrowia pod kątem dostępności dla osób niepełnosprawnych. Generalnie osoby niepełnosprawne mają pierwszeństwo w dostępie do specjalisty, ale często czas oczekiwania niepotrzebnie się wydłuża.
To samo dotyczy dofinansowania wyrobów medycznych. Część procedur jest poza zasięgiem, a prywatne kosztują krocie. Refundowana rehabilitacja często jest niewystarczająca, a na prywatne zabiegi i zajęcia wiele rodzin nie może sobie pozwolić. Ciągle problemem są bariery architektoniczne, choć to od lat systematycznie się zmienia.
Bardzo pozytywny jest fakt organizowania tego rodzaju wydarzeń. Warto wsłuchiwać się w głos ludzi ze środowiska osób z niepełnosprawnościami. Niekiedy mogą oni pokazać innym swoją perspektywę rzeczywistości i udowadniać, że wykluczenie często wynika z nieznajomości tego, co może wydawać się obce, bo zwyczajnie jest nieoswojone. Różnorodność to bogactwo każdej społeczności i warto ją dostrzegać i akceptować.