Jesteś osobą z niepełnosprawnością i chcesz zwiedzić Centrum Szyfrów Enigma? Ten artykuł pomoże Ci uzyskać wiedzę na temat dostępnych udogodnień.
W celu uzyskania rzetelnych i potwierdzonych materiałów do tekstu, skontaktowałam się z Panią Lucyną Kaczmarkiewicz – koordynatorką dostępności z Poznańskiego Centrum Dziedzictwa, nadzorującego muzeum.
Na początek, z profesjonalnej perspektywy, oczami koordynatorki, spróbujmy przyjrzeć się sytuacji ludzi z ograniczeniami w poruszaniu się.
Na przestrzeń, w której powstało muzeum wybrano zabytkowy budynek dawnego Collegium Martineum zlokalizowany na zbiegu ulic Kościuszki i św. Marcin. Jego wnętrza zostały jednak przystosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnością, pomimo znamion czasu, które skrywa dawny Instytut Historii. Jak to się udało?
Sama adaptacja i jej rozplanowanie zajęło pracownikom sporo czasu – zespół chciał podejść do swojego zadania jak najbardziej profesjonalnie. Ponadto, prócz włożonego trudu, same prace związane z przeróbkami architektonicznymi były bardzo kosztowne.
„Możemy w tej chwili zaoferować rozwiązania, które usprawniają cały proces poruszania się po tej ogromnej przestrzeni. Mamy dla przykładu nowy szyb windy od strony wejścia przy ulicy Kościuszki – tą drogą dostaniemy się bez problemu do wnętrza. Winda znajduje się bezpośrednio za wejściem, więc jest to najprostszy sposób dotarcia na wszystkie poziomy”– mówi Lucyna Kaczmarkiewicz.
„Od strony wejścia głównego zlokalizowanego przy ulicy św. Marcin jest też dostępna platforma dla osób z niepełnosprawnością ruchową – gdyby z jakiegoś powodu zaistniała potrzeba dostania się do środka właśnie tamtędy” – dodaje.
W ciągu ekspozycyjnym, gdzie znajdują się schody występują platformy lub pochylnie. Cała ta przestrzeń jest dostępna dla osób z niepełnosprawnością ruchową.
Centrum dysponuje też toaletami przystosowanymi do potrzeb niepełnosprawnych. Zainstalowany w nich został system przyzywowo-alarmowy, a łazienki są bardzo przestrzenne i spełniają wszystkie standardy. Drzwi główne otwierają się automatycznie, a wejścia i korytarze mają odpowiednią szerokość dla wózkowicza. Wejście na ekspozycję, zawsze pozostaje otwarte, właśnie z myślą o tych osobach.
Jeżeli chodzi natomiast o osoby z niepełnosprawnością słuchu – centrum dysponuje obecnie przenośnymi pętlami indukcyjnymi z przeznaczeniem do audioprzewodników. Istnieje możliwość porozumiewania się za pośrednictwem wideo-tłumacza. Osoba z niepełnosprawnością słuchu może wówczas skorzystać ze specjalnie do tego przeznaczonego stanowiska w kasie – zaznacza koordynatorka.
Przede wszystkim w Centrum można trafić na audioprzewodnik w Polskim Języku Migowym. Jest to nowe urządzenie, które będzie stale dopracowywane. Trzeba również dodać, że filmy, które są emitowane w trakcie ekspozycji są tłumaczone na Polski Język Migowy – sylwetka tłumacza jest wgrana w tło filmu.
„Dysponujemy również audioprzewodnikiem w tekście łatwym do rozumienia. Przy zwiedzaniu dostępny jest też folder z przewodnikiem „krok po kroku”. Można go dostać przy wejściu na ekspozycję w formie papierowej” – kontynuuje Pani Lucyna Kaczmarkiewicz.
Jeśli chodzi o osoby niewidome, w centrum można wypożyczyć ścieżkę z audiodeskrypcją i ze wskazówkami nawigacyjnymi, a do tego w całej przestrzeni rozmieszczone zostały tyflografiki, umożliwiające takim ludziom poruszanie się po budynku. W celu ułatwienia próby dostania się do środka, zamontowano również znaczniki TOTUpoint. Taki znacznik umiejscowiony został przy wejściu głównym oraz od strony ulicy Kościuszki.
Tablice z napisami w języku Braille’a są również przy takich miejscach na ekspozycji, jak zejścia po schodach, umocowane one zostały na poręczach.
Do budynku można bez przeszkód wejść z psem przewodnikiem. W kasie da się też wypożyczyć wózek rehabilitacyjny w razie potrzeby. Jest też możliwość skorzystania z nosidełka dla dzieci, co ułatwia zwiedzanie.
„Najbardziej dumna jestem jednak z pokoju wyciszenia. Jest być może niewielki – ale jest” – podkreśla moja rozmówczyni.
W pokoju umieszczono przewijak, udostępniono słuchawki wyciszające i stworzono przestrzeń do odpoczynku.
„Największą zaletą pomieszczenia jest to, że pokój znajduje się w ciągu ekspozycji, a w większości muzeów takie pokoje są najczęściej położone poza przestrzeniami przeznaczonymi do zwiedzania”– wtrąca z satysfakcją.
Tych usprawnień – jak widać – jest bardzo wiele. Też dopiero się wszyscy uczymy i może się zdarzyć, że będziemy musieli coś usprawnić. Jesteśmy świeżo po otwarciu – dopowiada Pani Lucyna.
Jeżeli chodzi o ekspozycję, aby móc ją zwiedzić potrzebny jest audioprzewodnik.
Ścieżki przejścia z audioprzewodnikiem mają różne wersje. Jest ścieżka podstawowa w języku polskim, są też ścieżki w językach obcych: rosyjskim, niemieckim i angielskim.
Występują również ścieżki dla zwiedzających z audiodeskrypcją i wskazówkami nawigacyjnymi. Ta ścieżka jest nieco dłuższa i chodzi się wówczas z słuchawkami na jedno ucho.
Ma to na celu wspomóc osoby z niepełnosprawnością wzroku, aby mogły one słuchać podczas zwiedzania narracji lektora – i dzięki jego poleceniom lepiej orientowały się, co dzieje się dookoła.
Jest dostępna również ścieżka w Polskim Języku Migowym. Filmy do tej ścieżki, mają wgrane tłumaczenie dla niesłyszących. Stworzono również ścieżkę do zwiedzania w tekście łatwym do rozumienia – muzeum jest pierwszą w Polsce instytucją, która posiada tego rodzaju rozwiązanie.
Praca nad zrealizowaniem tej ścieżki była nie lada wyzwaniem dla całego zespołu. Chodzi tutaj o temat, który jak można się domyślić jest dość trudny – Enigmę i szyfrowanie.
Przeniesienie tematu na grunt tekstu łatwego do rozumienia odpowiedniego dla osób z niepełnosprawnością intelektualną i przy tym starania, by nie pominąć istotnego kontekstu historycznego, wydaje się być zabiegiem bardzo wymagającym.
Teraz ścieżka jest testowana przez zwiedzających. Pracownicy muzeum, co też być może warto zaznaczyć, znają podstawowe zwroty w Polskim Języku Migowym. Do dyspozycji zwiedzających powstały foldery w języku Braille’a i tekście powiększonym.
Udogodnienia te i dostosowania stworzono po to, aby osoby z niepełnosprawnością mogły czuć się bardzo swobodnie i niezależnie, poznając przestrzeń w sposób jak najbardziej samodzielny.
Na zakończenie trochę faktów na temat samej ekspozycji. Zostałam po niej oprowadzona i znalazło się w tam sporo ciekawostek – zarówno jeśli chodzi o kontekst historyczny, jak i rozwiązania technologiczne. Wystawa jest po prostu imponująca, a przy tym, co może najbardziej zainteresować osoby z niepełnosprawnością – wysoce dostępna.
Jak najbardziej polecam wybrać się do Centrum Szyfrów Enigma i przekonać samemu! Na pewno będzie to niezwykła przygoda, która pozostawi niezapomniane wrażenia, nieoczywiste i niemożliwe do rozszyfrowania przez osoby, które nie miały jeszcze okazji tam się znaleźć.
Autorem zdjęć do artykułu jest Łukasz Gdak z Poznańskiego Centrum Dziedzictwa.
Wnętrze Muzeum Centrum Szyfrów Enigma – ekspozycja 1
Wejście główne do Centrum Szyfrów Enigma zlokalizowane przy ulicy Św. Marcin
Na zdjęciu audioprzewodnik do zwiedzania
Wnętrze Centrum Szyfrów Enigma – ekspozycja 2
Wnętrze Centrum Szyfrów Enigma – ekspozycja 3
Sfinansowano przez Narodowy Instytut Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego ze środków Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018 – 2030.
