Dworzec PKP Czerwonak znajduje się naprzeciwko kościoła przy ulicy Gdyńskiej. Łatwo go znaleźć, bo wyróżnia go niosący znaki czasu budynek z czerwonej cegły, a na nim widnieje tablica stacji, będąca oczywiście nazwą miejscowości.
Przy dworcu znajduje się bezpłatny parking o nawierzchni z kostki brukowej, są też specjalnie wydzielone niebieskie koperty, przeznaczone do parkowania przez niepełnosprawnych.
Ten dworzec znam od lat i na chwilę obecną mogę powiedzieć, że został przystosowany do potrzeb osób z ograniczeniami ruchowymi. Nie ma przeszkód, powierzchnia jest gładka, a w sąsiedztwie przystanków po obu stronach torów ulokowano wiaty. Znajdują się tam też ławki, pozwalające na wypoczynek przed podróżą.
Przejście na peron, z którego szynobus odjeżdża w stronę Poznania, oddzielone zostało dla bezpieczeństwa metalowymi barierkami. Bez problemu zmieści się tam wózkowicz, szerokość jest odpowiednia.
Niestety nie udało mi się dostrzec żadnych udogodnień dla osób z niepełnosprawnością wzroku czy słuchu.
Mogłaby pojawić się choćby tablica informacyjna w alfabecie Braille’a. Z tego co pamiętam, komunikaty głosowe o ewentualnym opóźnieniu pociągów okazywały się niewyraźne i trudne do zrozumienia przez pasażerów.
Na przejściu i trasie prowadzącej do peronu, warto byłoby też zainwestować w oznakowania pól uwagi, które zwykle umieszcza się przy miejscach newralgicznych takich, jak: windy, schody, wyjścia ewakuacyjne, perony, toalety itp. Rozwiązanie to ułatwia dotarcie do celu osobom z dysfunkcją wzroku.
Zabrakło niestety map tyflograficznych z planem przestrzennym dworca, co także byłoby ukłonem w kierunku tych ludzi.
Jeżeli chodzi zatem o osoby z ograniczeniami ruchowymi, dostępność została zapewniona.
Powtarza się natomiast już znana mi z przeprowadzanych analiz historia o nieprzystosowaniu przestrzeni użyteczności publicznej do osób z innymi rodzajami niepełnosprawności.
Pominięto potrzeby ludzi słabowidzących i z dysfunkcją słuchu. Wskażę tu choćby na nieudostępnienie pętli indukcyjnych czy brak jakiegokolwiek punktu informacji, z możliwością skorzystania z usługi tłumacza języka migowego, co byłoby bardzo cenne.
Reasumując: podstawowe przystosowanie jest zapewnione, jednakże czy niepełnosprawność ogranicza się tylko i wyłącznie do problemów z poruszaniem się? To pytanie pozostawiam bez odpowiedzi.
Sfinansowano przez Narodowy Instytut Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego ze środków Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018 – 2030.
