W ramach realizowanego przez naszą redakcję projektu finansowanego przez Narodowy Instytut Wolności postanowiłem zbadać dostępność poznańskiego Parku Wilsona dla osób z niepełnosprawnościami.
Park istnieje od początku dwudziestego wieku. W latach dwudziestych dla upamiętnienia zasług prezydenta USA Woodrowa Wilsona dla odzyskania przez Polskę niepodległości nadano mu obecną nazwę. Po drugiej wojnie światowej komuniści zmienili nazwę tego miejsca, lecz po transformacji przywrócono mu nadane przed wojną miano.
Do wnętrza parku można dostać się przez 6 bram. Dwie z nich znajdują się na ulicy Głogowskiej. Najokazalsza z nich ma trzy przęsła. Jest ona niedostępna dla osób z niepełnosprawnościami, gdyż prowadzą do niej schody. Druga brama od strony ulicy Głogowskiej znajduje się na wzniesieniu, na które prowadzi asfaltowa droga. Jest to wejście dostępne dla osób z niepełnosprawnościami. Wejście od strony ulicy Berwińskiego i dwie bramy od strony ulicy Matejki są dostępne dla osób niepełnosprawnych ruchowo. Wózkowiczom stanowczo odradzam wjeżdżanie na teren parku od strony ulicy Śniadeckich. Wejście jest dostępne, ale żeby się do niego dostać trzeba pokonać brukowaną drogę. Południowa część parku Wilsona utrzymana jest w stylu angielskim. Znajdują się w niej stawy, sztuczne wzniesienia, alpinarium i dwa mostki. Ta część parku jest częściowo dostępna dla osób z niepełnosprawnościami. Na taras widokowy nad największym stawem z trzema fontannami wodnymi prowadzi kamienisto-żwirowa ścieżka, której pokonanie może być trudne dla wózkowiczów. Do balustrady na tarasie prowadzą schody. Jest on niedostępny dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Niedostępne dla osób z niepełnosprawnością ruchową jest również alpinarium. Północna część parku Wilsona została wybudowana w stylu francuskim. Jego cechą charakterystyczną jest geometryczny układ ścieżek i roślin. Ta część parku, w odróżnieniu od części południowej jest niemal płaska. Na terenie przylegającym do muszli koncertowej i pomnika przedstawiającego scenę z mitologii greckiej nawierzchnia ma charakter żwirowo-kamienisty. By dostać się do muszli koncertowej od strony Palmiarni i ulicy Matejki wózkowicze muszą skorzystać z trzech betonowych podjazdów.
Park Wilsona to bardzo piękne miejsce. Jest to jeden z najstarszych i najbardziej urzekających terenów zielonych w Poznaniu. Jego dostępność dla osób z niepełnosprawnościami w skali od 1 do 5 oceniam na 3 z plusem. Ocenę uzasadniam tym, że na terenie parku brak udogodnień dla osób niewidomych, a można by zamontować w jego wnętrzu system TOTUPointów. Ocenę obniżyłem również dlatego, że najpiękniejsze miejsca w parku – alpinarium i taras widokowy nad największym stawem są niedostępne dla wózkowiczów.
Zdjęcie, mostek i Alpinarium w Parku Wilsona
Zdjęcie, alejka we francuskiej części Parku Wilsona
Zdjęcie, alejka prowadząca na teren muszli koncertowej we francuskiej części Parku Wilsona
Zdjęcie, mostek pomiędzy dwoma największymi stawami w Parku Wilsona
Zdjęcie taras widokowy nad największym stawem w Parku Wilsona
Sfinansowano przez Narodowy Instytut Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego ze środków Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018 – 2030.
