Fobia społeczna jest, niestety, coraz bardziej problematyczną i częstą fobią. Większość osób myśli, że jest to strach przed innymi osobami. Owszem, w pewnym sensie tak. Jednak definicja mówi, iż jest to celowe unikanie sytuacji, podczas których może być dokonana jakakolwiek ocena naszej osoby – boimy się wtedy, że wystąpią u nas przejawy lęku, takie jak zaczerwienienie, jąkanie się, drżenie rąk…
Fobia społeczna rozpoznawana jest dopiero od lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku. W chwili obecnej występuje aż u 3% ludzi i – niestety – ciągle wzrasta. Objawy najczęściej pojawiają się u osób w wieku wczesnomłodzieńczym, co związane jest z naturalną nieśmiałością charakterystyczną dla tej grupy wiekowej. Należy pamiętać, że w przypadku tej fobii, im wcześniej się ona pojawi – tym trudniej ją później leczyć.
Objawy ataku fobii społecznej to:
- nadmierne pocenie się
- oblewanie się rumieńcem
- drżenie rąk i głosu
- trudności z wypowiadaniem się
- jąkanie
- suchość w ustach
- obawy przed zwymiotowaniem lub zmoczeniem się
- kołatanie serca.
Co może wpłynąć na pojawienie się u konkretnej osoby fobii społecznej? Na pewno są to cechy temperamentu, które predysponują do podatności na lęk przed krytyką innych osób, czynniki środowiskowe (traumy z dzieciństwa), a także… czynniki genetyczne.
Aby sprawdzić, czy objawy fobii społecznej się u nas nasilają, przeprowadzić można tak zwaną „skalę lęku społecznego Leibowitza (LSAS)”. Można go wykonać samodzielnie, jest dostępny na przykład tutaj.
U osób cierpiących na fobię społeczną, często pojawiają się także inne zaburzenia psychiczne, takie jak fobie swoiste (na przykład agorafobia) lub depresja, a także przeróżne uzależnienia.
Leczenie tej fobii to stosowanie leków antydepresyjnych, przeciwdrgawkowych, czy benzodiazepin oraz uczęszczanie na terapię – najskuteczniejsza okazuje się terapia kognitywno-behawioralna.
Sfinansowano przez Narodowy Instytut Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego ze środków Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018 – 2030.
