Park Sołacki to jedna z enklaw zieleni w Poznaniu, do których mam olbrzymi sentyment. Jest to miejsce moich pierwszych dalszych wycieczek z rodzicami, pierwszych randek z dziewczętami i spotkań z przyjaciółmi. Kilka dni temu udałem się w to miejsce służbowo po to, by zbadać jego dostępność dla osób z niepełnosprawnościami.
Jak sama nazwa parku wskazuje znajduje się on na Sołaczu, między ulicami Małopolską i Litewską. Tworzenie parku Sołackiego rozpoczęto w roku 1908 a zakończono dopiero pięć lat później, w roku 1913. Od samego początku miał on charakter krajobrazowy. Dwoma najważniejszymi elementami parku Sołackiego są dwa stawy powstałe przez spiętrzenie rzeki Bogdanki. Enklawa zieleni na Sołaczu posiada bardzo ciekawy jest drzewostan. Poza drzewami krajowymi rosną w niej drzewa egzotyczne, takie jak choina kanadyjska, cypryśnik błotny i daglezja.
Park Sołacki to miejsce przyjazne dla osób z niepełnosprawnościami. Większość alei wyłożono asfaltem. Tylko jeden z mostków i fragment jednej ze ścieżek wyłożony jest kostką brukową, która może być utrudnieniem dla wózkowiczów. Mosty, dzięki którym można przejść z jednej strony stawów na drugą są dostępne dla osób z niepełnosprawnością ruchową. Nad jednym ze stawów znajduje się okazała restauracja, która obecnie jest modernizowana. W parku znajduje się również plac zabaw. Niestety nie zadbano w nim o atrakcje dla dzieci z niepełnosprawnościami.
W skali od 1 do 5 dostępność Parku Sołackiego dla osób z niepełnosprawnościami oceniam na czwórkę. Ocenę zaniżają brak udogodnień dla osób niewidomych i słabowidzących w postaci sieci TOTUPointów oraz brak atrakcji dla niepełnosprawnych.
Zdjęcie, alejka w Parku Sołackim
Zdjęcie, brukowany mostek w Parku Sołackim
Zdjęcie, alejka w Parku Sołackim
Zdjęcie, widok na staw z mostku w Parku Sołackim
Sfinansowano przez Narodowy Instytut Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego ze środków Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018 – 2030.
